De literaire poot binnen ons programma van 11 mei heeft een jonge loot aan de tak.

De 15-jarige Nina Saelmans is de eerste Jongeren Stadsschrijver van Weert. Zij volgt stadsdichter Henk Simons op en mag twee jaar lang verhalen schrijven over Weert. Tineke Prins kijkt een beetje over de schouder mee, dus ze wordt niet zomaar in diepe gegooid.

Ik heb Nina natuurlijk zelf haar introductie laten schrijven.

Ik ben 15 jaar oud en zit op 3HAVO op de Philips van Horne school in Weert. Mijn hobby’s zijn bakken, tekenen, lezen en natuurlijk schrijven. Later wil ik patissier worden. Ik zit sinds oktober/ november bij schoolkrant de Echo.
Ik heb het altijd leuk gevonden om te schrijven, vroeger wou ik schrijfster worden omdat ik ’s morgens dan niet uit mijn bed hoefde te komen om naar mijn werk te gaan, ook kon ik dan mijn eigen werktijden instellen en kreeg ik goed betaald. Ook vond ik acteren altijd heel leuk, ik heb heel veel filmpjes gemaakt met mijn beste vriendin (Jaimy Stroek) we lagen dan altijd dubbel van het lachen. Ook heb ik een toneelcursus gevolgd bij Tineke, daar keek ik altijd de hele week naar uit. Ik heb ook verschillende toneelstukjes geschreven en uitgevoerd op de basisschool. Voor het einde van het schooljaar heb ik samen met een groepje vrienden ook een cover gemaakt op de (toen) bekende tv show “benidorn bastards”

Het ingezonden verhaal heb ik geschreven in groep 8 als afsluiter voor het schooljaar, het verhaal heb ik voor de wedstrijd helemaal aangepast, alleen heb ik de grote lijnen hetzelfde gelaten. In de bijlage zitten zowel het originele verhaal als die voor de wedstrijd.

Groetjes, Nina

Ik wil U de bijlage niet onthouden want het interessant te zien hoe ze zich ontwikkeld tot de stadschrijver die ze nu is.

verhaal 1:

De beslissing

Het heeft lang geduurd voordat Martijn klaar was voor dit moment, maar daar staat hij dan. Hij weet niet hoe hoog hij staat maar naar gevoel lijkt het wel 30, misschien zelfs 40 meter. Martijn’s knieën knikken en zijn hoofd tolt. Hij denkt aan zijn vader, zijn moeder en zijn tante, maar voordat hij nog aan al zijn vrienden kan denken springt hij. De val lijkt minuten te duren maar als hij de bodem bereikt weet hij dat het over is. Niet langer zal hij meer worden uitgelachen, niet langer zullen ze hem als minderwaardig beschouwen, want hij heeft het gedaan, hij is van de hoge duikplank gesprongen, en is er trots op ook!

Verhaal 2:

Misdaad loont nooit

Vol enthousiasme stapt Jeremy zijn nieuwe huis binnen, een prachtig landhuis aan de rand van het bos. hij kan dit zien als een nieuwe start, hij kan nu opnieuw beginnen en zijn verleden achter zich laten. Vandaag heeft Jeremy hard gewerkt dus hij besluit om vroeg naar bed te gaan. Eenmaal in bed kijkt hij nog een beetje rond in zijn kamer, en net als de deur langzaam opengaat en een groot mes tevoorschijn komt valt hij in slaap.
De volgende morgen staat Jeremy voor de spiegel in de badkamer. Hij merkt dat hij is afgevallen, maar vermoedt dat het komt door zijn harde werken, en gaat naar beneden om te ontbijten. In zijn keukenkastje vindt hij een potje met jam en wat vlees, verpakt in een zakje, dus hij maakt zichzelf twee boterhammen en besluit om later op de dag nog wat in zijn huis te werken.
Als Jeremy later op de avond in zijn tuin aan het werken is ziet hij ver in het bos een groep mensen staan, en hij merkt dat ze naar hem kijken, maar als hij dichterbij komt zijn ze ineens weg. Vast een groep dieren, denkt hij, dus hij gaat weer verder.

Maart 1997

Het is 3 uur ’s middags, school is net voorbij en Robin loopt door de Katrijnstraat naar huis. In de verte ziet hij een rood busje staan, en de man die er in zit komt op hem af gelopen. “ Zou jij me misschien kunnen helpen met mijn boodschappen” vraagt de man aan Robin. “ Er staat een grote krat in het busje” Robin is altijd beleefd tegen ouderen dus hij stapt in het busje, maar achter hem hoort hij de busdeur dichtvallen, de motor aanslaan, en de bus vertrekken.

Jeremy woont nu een aantal dagen in zijn nieuwe huis. Hij moet nog steeds een baan vinden, dus hij komt tekort aan geld, maar verbaasd zich over de hoeveelheid vlees en jam er in de kastjes te vinden is. Ook is hij de laatste dagen ontzettend veel afgevallen, maar hoeveel hij ook eet hij komt niet aan en voelt zich met de dag slapper.
Die nacht ligt Jeremy wakker, hij kan niet slapen. Elke keer als hij zijn ogen dichtdoet ziet hij de bange gezichten van de kinderen voor zich, en als hij goed luistert kan hij ze zelfs zachtjes horen snikken.

Mei 1997

Sasha zit op de bank met een zak chips, ze is alleen thuis vanavond. Haar ouders zijn naar een feestje van haar vader’s baas. Net als ze naar de keuken wil lopen om een zak chips te halen wordt er op de deur geklopt. Fijn, denkt ze, net als in een horror film, een avondje alleen thuis en dit gebeurt. Ze loopt naar de deur en opent hem. In de deuropening staat een man met een klembordje en twee pakketjes in zijn hand. “ goede avond” zegt de man “ik hoop dat ik je niet stoor, maar ik heb een aantal pakketjes voor je, in het busje liggen er nog meer, zou je eventjes mee willen lopen?” vermoeid loopt Sasha naar de bus, maar tot haar verbazing ligt er helemaal niks in de bus, en voor ze zich kan beseffen wat er aan de hand is wordt ze de bus in geduwd en valt de deur achter haar dicht.

De volgende morgen als Jeremy wakker wordt loopt hij meteen naar de spiegel. Hij is magerder dan ooit. Aangezien dit niet normaal kan zijn kleed hij zich meteen aan en stapt in zijn auto, op weg naar de dokter. Na een stukje gereden te hebben valt de auto ineens stil. Jeremy merkt op dat het benzine lampje knippert. Net als hij uit de auto wil stappen om bezine te halen ziet hij een groep mensen op hem af komen. Als de groep wat dichterbij is ziet hij pas dat het kinderen zijn, de kinderen die hij maar al te goed kent. In een mum van tijd staan ze om zijn auto heen. Het laatste wat hij ziet zijn grote slagersmessen, maar dan wordt alles zwart.

Juni 1997

Jaimy loopt door het bos, ze kan het niet geloven dat ze weer moet verhuizen. Elke keer een andere stad,en nieuwe mensen, en net als ze een beetje gewend is vertrekken ze weer. Dat ze maar gewoon ergens een keertje bleven wonen! In de verte komt een man op haar af, hij draagt allemaal visspullen bij zich. “ pardon, ik ben net geweest vissen en heb allemaal spullen bij me, zou jij me even kunnen helpen met opruimen” vraagt de man vriendelijk. Tuurlijk, waarom niet? Denkt ze, in en uitladen is inmiddels toch wel een beetje haar ding, dus ze pakt de spullen op en loopt naar de rode bus die aan de rand van het bos staat geparkeerd. Net als ze de spullen in de bus heeft gezet en ze zich wil omdraaien om eruit te stappen ziet ze dat de deur dicht is, opeens hoort ze de motor aanslaan en de bus met een grote vaart wegrijden.

Als Jeremy wakker word ziet hij dat hij niet in zijn bed ligt. Het duurt even voordat hij ziet waar hij is maar dat beseft hij zich ineens dat hij in zijn rode bestelbus ligt. De deur gaat open en een fel licht schijnt de bus binnen. Dan ziet hij op de grond van de bus allemaal potjes en zakjes liggen, identiek aan de gene die hij in zijn huis heeft liggen alleen tot zijn grote schrik staat er “bloed” en “vlees” opgeschreven. Overal liggen bebloede messen, en Als hij naar zichzelf kijkt ziet hij dat hij bijna geen vlees meer aan zijn botten heeft zitten. Hij zal toch niet al die tijd… nee dat kan niet! Hij zal toch zeker wel het verschil proeven tussen.. bloed en… Jeremy probeert de gedachte van d Dan buigt een van de kinderen over hem heen. Hij herkent het gezicht van Sasha maar al te goed. Ze kijkt hem recht in zijn ogen aan, en zegt dan de laatste 3 woorden die hij ooit zal horen “misdaad. Loont. Nooit”

Dat beloofd nog wat voor de stad Weert de komende twee jaar.

De begeleiding is ook in goede ‘theatrale’ handen dus wie weet wat er nog aan uitbeelding komt.

Tineke Prins werkt sinds vele jaren als theatermaker in Weert. Zij is coördinator van de afdeling theater/taal van Rick (regionaal instituut voor cultuur en kunsteducatie) en verzorgt musical- en toneellessen.
Zelf schrijft ze ook, haar gedichten zijn gebundeld in een boekje : kale taken zingen om groen.
Zij zal de jongerenstadschrijver Nina Saelmans begeleiden m.b.t. pers, leesbeurten en indien nodig meedenken over thematiek
van de verhalen. De komende twee jaar is er werk aan de winkel voor de jonge schrijfster! Maar zoals tijdens de prijsuitreiking werd gezegd, schrijven is voor alsnog beter dan vakken vullen.

Als rechtgeaarde Weertenaar kunt U nu acte de precense geven en wie weet wordt U wel onderdeel van een spannend verhaal.

Tot ziens dus en anders U kunt ook luisteren via de bekende kanalen van www. WeertFM.nl