Henk Simons, stadsdichter van Weert ondergaat spelvreugde met een beetje ‘voetbal’ cynisme.

Spelvreugde

Zondagmorgen. Elf uur. Mies’ senioren treden aan

om de oude glorie van Tungelroy te belagen.

Een  kransje kaalpracht in het haar, aangelengde

 buiken, doch nog voldoende poeier  in de benen.

 

Ik sta aan het tuinhek- mijn support reikt niet

verder dan oud papier – en hoor de roofbouw

op gewrichten , de treurnis om een gesmoorde

schaar. Een spits krijgt het op zijn heupen, ragt

de zijlijn razend af,  halverwege de hoekvlag

komt hij zijn adem tegen.

 

Men speelt gelaten op balverlies en in vertraagde

morsigheid. Maar als een doelpunt valt een gekrijt

van vreugde  waarvan het maanritme van hun gaden

onklaar zou raken. Ik zie hoe een jongetje aan de kant

geheel opgaat in zijn vader. Hem wacht cola en

een builtje chips.

 

 In de pasteuze wolkenlucht van Vrakker wappert

een banier de tussenstand.

 

 s’ Avonds vier ik in mijn mijmerkamer met een glas

wijn de nipte zege van Oda tien op Crescentia negen.

Thuis dromen de helden van het Vrakkerveld door

de bijslaap al weer van zondag,  uit naar Laar.

 

Henk Simons  26 april 2012