Een eigenzinnige interpretatie van de power flower uit de jaren ’60 en de game muziek uit de jaren ’80.

Psychedelische chaos versus de strijd om het hoogste level in een game.

Prestatie en Presentatie.

De achtergrond van mijn werk is in wezen wat ik noem dat van de ‘de grote toeschouwer’. De bevrager van de waarheid, want wat is de waarheid! Ieder mens heeft zijn eigen waarheid. Daarnaast mijn irritatie in het gegeven ‘dit is nu eenmaal het systeem’ en dat valt niet te veranderen. Alsof het niet om een bedenksel van mensen gaat.

Het grote theaterstuk van maatschappelijk verkeren wordt namelijk als iets logisch gebracht, maar als je verder kijkt is dat niet zo. De mens is nauwelijks op de hoogte van zijn eigen psychologie en de uitwerking daarvan op het grote geheel.

Om alles te reguleren worden er constructies bedacht en als de ultieme waarheid gebracht. Maar deze waarheid wisselt met plaats, tijd en cultuur. Systemen worden voortdurend uitgevonden en aangepast om de mens op de knieën te dwingen en geld te genereren. De machtigsten verrijken zichzelf en een steeds grotere groep wordt tot wanhoop gedreven, omdat de omstandigheden steeds moeilijker worden om te overleven. Hen rest alleen een tactiek om het systeem zoveel mogelijk te ontwijken of op zijn best ‘te slim af te zijn’.

 

Dit drijft ons allen in de prestatie en daarbij is een goede performance de allereerste vereiste. Jong, snel, flitsend en een kort leven beschoren. Kijk maar naar zo’n programma als ‘de Voice’. In korte tijd worden jongeren tot grote hoogte getild, door slimme lui worden ze dan in korte tijd totaal uitgemolken en vervolgens uitgekotst bij het minste beetje aan minder presteren. Dit wordt in eerste instantie als succes gezien, maar is in wezen gewoon exploitatie door mensen die nooit genoeg kunnen krijgen. Op lager niveau eigenlijk te vergelijken met de zogenaamde ‘plof’ kippen.

De meesten van ons zien dit wel of voelen het aan de lijve en men probeert dus zoveel mogelijk in het systeem te passen en door slimme inzet er misschien aan te ontsnappen. Dit leidt ook tot een voortdurend noodgedwongen tarten van grenzen. Om te overleven zoekt men de mazen in het systeem en gaat men dingen doen die eigenlijk net niet mogen.

We worden dus dagelijks gedwongen een groot spel te spelen waarvan de regels ook nog eens plotseling kunnen veranderen.

Daardoor kan een kleine aanleiding vaak tot een groot desaster uitgroeien of tot groot succes lijden. Is het nu een kwestie van geluk of van kennis, van pech hebben of van beheersen.

Vandaar deze psychedelische filmpje met gamemuziek van de eerste generatie spellen eronder. Niets zo wazig en overweldigend als een systeem waarvan men de regels niet kent.