Onze stadsdichter is in hoger sferen en dicht met verve over onze ‘hoge toren’ De Marinuskerk te Weert.

De Sint Martinuskerk

Soms trekt rouw mij deze kerk naar binnen, het kan

ook een verloren liefde zijn. Het hart omwikkeld

met deze tegenwinden loop ik  door onder haar

ervaren bogen, hoor van onze pelgrim  hoe op

de Berg van Vreugde de botafumeiro * toen al

door het transept  van Jacobus zwierde.

Ik steek een kaars aan met ongeloof.
Liefst zes biechtstoelen tellen de hoge wanden,

alsof hier ooit Gomorrha lag.  Goed, ook al paarde

de kansel in zalf en zwavel wellust aan tandrot

en eeuwig branden, het volk tilde niet zwaar aan

 schaamtegordels rond sponzig  vlees, in drank

ontvlood men de gesels van andere nood.

In het mompelhout  voelbaar nog het etswerk van

vergeven zonden,  achter gifgroene gordijntjes

vermoed ik het lamento van vrouwen die eeuwig

op verkeerde mannen vielen.  In de waaigaten

hangen nog wat schamele schimmen,  op hun  

tors de schroeivlek  van vergeefs berouw. 

 

Op de zolder is het als gonzen er nog duizenden

stemmen uit tijden die saaiheid  verloonden.

 

Pas wanneer de eeuwen zich dood gaan vervelen,

zullen op een nacht –zo staat in een lokale kroniek

geschreven- vanonder het puin van gewelven en

klokken nog eenmaal alle stemmen van kinderen,

senioren  en koren elkaar vinden in een slotakkoord

waarvan dit gedicht  een verdund preludium zal

blijken.

Henk Simons – stadsdichter van Weert

19 januari 2012

·         Het enorme wierookvat  waarmee men  in de kathedraal van Santiago de Compostela

vanaf  de Middeleeuwen de lichaamsgeuren van honderden ongewassen pelgrims  wilde neutraliseren.