Je zou er zelf niet zo snel aan denken, een gedicht over de stadsbrug van Weert.

Maar onze stadsdichter moet natuurlijk vaker dit plekje passeren om in ‘the city’ te komen.

En in wachttijden kan men maar beter creatief omgaan met tijd. Wat overigens tot mooie woorden kan leiden.

De stadsbrug

Men wacht zich breed in schoorvoetend zwijgen.

Vooral senioren die nog van de gunsten van hun tijd

genieten: een buikje, een lage instap en opgeladen

 wielen, zij tellen hun jaarringen steeds in het Weerts.

 

Een open brug legt de vloeibare stad uit van je verbeelding.

In zijn mand rolt een Maltezer pup zich naar een droom

van mediterrane kluiven. Door dit naamloos getijdenboek

schuift een jonge vrouw op tot waar de brug het water

schaduwt, haar rug een leeslint van een overdosis bloot.

 

In de koele boxen langs de andere oever ment Utopia

haar bleke borsten, van magiërs die van een nakend

 failliet gewagen snoert zij de brutale mond, onder

zwijgende klokken broedt Nostalgia op het erfgoed

van gedempte grachten traag een nest toeristen uit. 

 

Onder de  brug gaat nu de binnenvaart der dingen,

het zand in het ruim van de Labor vraagt hoe onecht

gedichten kunnen zijn. De schipper wuift en prijst zijn

schuit die een verse reep snijdt uit het vruchtvlees van

oude  gronden. Het zog hip hopt op  dolle deining.

 

Dan gebaart de brugwachter de beide oevers, één tel

hangen de slagbomen een ereboog uit. Boven Munten

legt een parelwolk uit Duitsland aan.

 

Henk Simons-  12 december 2011